Radzyński Ośrodek Kultury, w ramach Dni Żołnierzy Wyklętych 2024 w Radzyniu Podlaskim i Powiecie Radzyńskim, zaprosił do „Namiotu Wyklętych”. 1 marca stanał on na pl. Wolności w Radzyniu, gdzie w godz. 9.00-14.00 można było obejrzeć wystawę Bracia Niezłomni. Leon Taraszkiewicz „Jastrząb”, Edward Taraszkiewicz „Żelazny”. Z kolei o godz. 10.00 w ROK można było obejrzeć film pt. „raport Pileckiego”.

Wystawa, przygotowana przez Oddziałowe Biuro Edukacji Narodowej w Lublinie, została poświęcona dwóm spośród najbardziej rozpoznawalnych żołnierzy polskiego podziemia niepodległościowego walczących na Lubelszczyźnie w latach 1945–1951. Jej autorem jest Grzegorz Makus.

Na 15 planszach zaprezentowano dzieje braci – Leona Taraszkiewicza ps. Jastrząb, Zawieja (1925–1947) i Edwarda Taraszkiewicza ps. Grot, Żelazny (1921–1951), przedstawiając w porządku chronologicznym i przystępnej formie najważniejsze fakty z ich życia. Zważywszy na wielowątkowość losów obu partyzantów oraz skalę aktywności dowodzonych przez nich oddziałów, wystawa pozwala lepiej zrozumieć tragiczne losy członków polskiego podziemia niepodległościowego. Wykorzystano zdjęcia z Archiwum IPN, Archiwum Państwowego w Lublinie oraz zbiorów prywatnych, a niektóre fotografie i dokumenty zostały zaprezentowane po raz pierwszy.

Oddział partyzancki Obwodu DSZ-WiN Włodawa, dowodzony przez Leona Taraszkiewicza „Jastrzębia”, powstał wiosną 1945 r. w oparciu o struktury konspiracyjne 7. pp Leg. Obwodu AK Włodawa. W ciągu kilku miesięcy oddział rozrósł się do stanu około 30 osób (doraźnie wzrastał do 50-60 ludzi) i stał się jednym z najaktywniejszych w skali całej Lubelszczyzny. Styl dowodzenia „Jastrzębia” cechowały wyjątkowy dynamizm i brawura. Działania podejmowane przez partyzantów w powiatach włodawskim, chełmskim i ówczesnym lubartowskim skupiały się przede wszystkim na walce z grupami UB, WP i KBW, rozbijaniu posterunków MO, likwidowaniu informatorów aparatu bezpieczeństwa i obronie społeczeństwa przed plagą pospolitego bandytyzmu. Po śmierci dowódcy 3 stycznia 1947 r., komendę nad pozostałymi w podziemiu żołnierzami objął jego brat i zastępca – Edward Taraszkiewicz „Żelazny”. Nie ujawnił się podczas amnestii z 1947 r. i walczył z komunistami do 6 października 1951 r., kiedy to poległ podczas próby przebicia się przez kordon 600-osobowej obławy UB-KBW w miejscowości Zbereże.